Hey daar!
Eerst en vooral, vooraleer ik het vergeet, hetvolgende. Wie toevallig boeken heeft of kent die gaan over dans en beweging met personen met een mentale (en fysieke) handicap, kan je mij dat laten weten? Dit is het ruime onderwerp van mijn thesis. Ik ben op zoek naar literatuur en theorie, maar dat is hier niet zo gemakkelijk. Kben al alle bibliotheken afgelopen, maar teruggekomen van een magere zoektocht. Vandaar dat ik jullie nodig heb.
Waar zal ik beginnen. Pieter zijn bezoek. Vrijdag 28 maart is Pieter aangekomen in Helsinki. Twas echt superleuk om hem te zien, maar toch wel een beetje wennen voor mij. Ik wist dat we maar vijf dagen hadden en kreeg er toch wel een beetje een ongemakkelijk gevoel bij. Hoe toon je alles en hoe geniet je van elkaar en geraak je toch niet vastgehecht... Pieter is natuurlijk op de eerste avond ondergedompeld in een kotfeestje. We hebben de prachtige meren verkend. Twas grappig, want in de vijf dagen dat Pieter er was, is het weer van suuuuuuperveel sneeuw omgedraaid naar smelten, warm en zonnig. Twas ook voor mij heel raar en tgaf mij een vreemd en onwennig gevoel. Als je gewoon bent om enkel sneeuw te zien... Op zondag zijn we gaan cross-country skiën. Langlaufen? Ja, maar met berg op en berg af. Hilarische foto's zijn het resultaat! Spijtig dat je de filmpjes niet kan zien. Pieter en ik hebben vooral wat rondgekeuveld. Spijtig dat ik heel de tijd met het vertrek in mijn achterhoofd zat en nooit 100% kon genieten. Op maandagavond zijn we gaan eten bij Fernando, voor mij het lichtpunt binnen Mikkeli. Een zeer gezellig en niet zo duur mexicaans restaurantje. Daarna voor de eerste keer naar KB, een rockcafé dat mij wel nog bevalt. Ik was er nog nooit geweest omdat de erasmussers niet zo echt een café-cultuur hebben. Kvind dat echt spijtig want kotfeestjes en drankpartijen kunnen mij niet blijven bekoren. Een gezellig avondje café kan mss wel es deugd doen. Dinsdag nog een paar uurtjes Helsinki om daarna afscheid te nemen. Twaren een lastige drie uur en een half op de bus alleen terug, dat kan ik je verzekeren!
De volgende dag werd ik er al meteen terug ingesmeten, want dan kwam Bart, mijn leerkracht van België. 's Avonds wou hij graag al een afspraak en hebben we wat informeel gebabbeld in onze keuken. Vreemd om je leerkracht over de vloer te hebben. Op donderdag was het zijn bezoekdag voor Liesbeth en op vrijdag voor mij. Wel es leuk en ook grappig. Mijn stagebegeleidsters waren niet honderd procent op hun gemak.
Ik heb het dan ook met Bart gehad over mijn thesis. Jullie weten al wat ik graag wil doen, maar hij was niet superenthousiast. Ik moet theorie hebben waarop ik mij kan baseren en das moeilijk. Ik moet dan ook een link vinden met mijn organisatie. Waarom past dans daarbinnen? Wat is het nut ervan? Mijn thesis staat dus nog in zijn kinderschoenen. Ik moet er dringend invliegen, maar het lukt mij niet. Tbezorgt mij stress en het blokkeert mij een beetje. Hopelijk gaat het beteren, want nu loop ik er wel ambetant van.
Mijn stage verloopt wel goed. Kheb al een interactieve presentatie gegeven van België. De cliënten zagen foto's, konden chocolade proeven, kregen een frietzak... Mijn eerste Engelse les (aan de cliënten) zit er ook al op. Tverliep supergoed. Ik leer hen zichzelf voorstellen, tellen, eten, dieren, kleuren, voorwerpen, het lichaam... in het Engels. Mijn begeleidster was heel enthousiast en vroeg dan ook of ik het meerdere keren wou doen. Het feit dat ik geen Fins kan is nog altijd frustrerend en maakt alles wel moeilijk, maar ik probeer er mijn niet in op te jagen. Tis nu eenmaal zo!
Naast een sangria feestje zijn we ook al 'gaan eten'. Ik wou zeer graag es met de bende gaan eten. Wel, dat hebben we gedaan, maar in zo'n McDonalds-achtig iets: Buffa. Je betaalt 9 euro en eet zoveel je wil. Decadent! Niet echt waar ik zin in had, maar twerd plotseling beslist. Gisterenavond ben ik met collega's vant werk gaan eten in een ander lekker restaurantje. Ik ben er enthousiast over omdat ik al meer dan 2 maand leef zonder de Belgische gezellige cafeetjes en restaurantjes. Twas wel gezellig. Soms wel wat onwennig want ze spreken niet heel de tijd Engels natuurlijk. En dan zit je daar voor spek en bonen. Nadien zijn we gaan bowlen in zo'n marginaal iets. Wel leuk, maar het Engels zakte en je kan niet blijven gesprekken aanknopen en mensen vragen om Engels te praten. Na het bowlen begonnen die vrouwen (30, 40, 50 jaar) zich allemaal op te maken! Vreemd. Ze gingen uit! Ze hadden mij al gewaarschuwd dat in hun vrije tijd mijn collega's wel eens een stapje in de wereld willen zetten, maar dat dit in het verlengde lag van wat ik al gezien had bij jongeren uit Finland... Ik ben naar huis gegaan. Ik voelde dat het tijd was. Ondertussen was er in Moas 2 een punchparty aan de gang. Daar heb ik nog efkes een danske geplaceerd.
Kmoet eerlijk toegeven dat ik al een tijdje het gevoel heb dat ik wel enorm verlang naar België en thuis. Ik heb ontdekt dat het leven dat de erasmussers hebben mij niet kan blijven bekoren. Tis nogal eentonig en ik mis wat diepere contacten. Kheb me er goed, maar kvoel mij niet altijd even goed op mijn gemak. Tis moeilijk om uit te leggen. Ik wil wat meer, maar door mijn stage en het werk dat ik heb, kan ik mij misschien niet genoeg onderdompelen in die sfeer. Die mannen vertrekken ook allemaal tegen eind april. Voor hen is het einde in zicht en dat zorgt voor een andere sfeer. Er zijn er wel die net zoals Liesbeth en ik blijven hoor. Gelukkig!
Voor mijn stage ben ik hier wel nog graag. Tis niet altijd gemakkelijk met de taal. Sowieso blijf je als stagiair je toch 'maar een stagiair' voelen. Maar tis leuk. Nu nog de thesis.
Ik kijk echt uit naar het bezoek van mama en papa en stiekem zelf naar de terugkomst naar huis! Kneem het mijzelf altijd kwalijk wanneer ik dit zeg, want ik heb hier wel leuke momenten. Tzal ook wel snel gaan, maar met die thesis zie ik nog een berg voor me vooraleer het zover is!
Vandaag vertrekt Mauro naar Italië. Hij heeft een hele goede jobaanbeiding gekregen van Google in Zürich!! Het is zeer plots, want normaal was hij aan het kijken om hier nog langer te blijven. Kvind het echt spijtig, want dat is de persoon op wiens deur ik altijd ging kloppen, wie ik ook altijd wakker maakte en waar ik altijd een koffietje kon gaan drinken. Hij liet ons ook altijd weten wanneer er iets te doen was daar aan de andere kant in Moas 2. Kvind het echt niet leuk. Tis wel een goede keuze, want hier in Finland is de uitdaging voor hem niet zo groot (althans op gebied van school).
Ziezo, nu weten jullie een beetje hoe het met mij gaat. Misschien wel teleurstellend om te horen, ik weet het niet. Ik blijf er natuurlijk voor gaan, maar momenteel ist niet gemakkelijk.
Jokri, laten jullie eens weten waar ik foto's kan zien van de twee weekenden? Zet em op daar!
Een dikke kus aan iedereen!!
Ellen
